Προσγείωση στην… πραγματικότητα

Ο λίγος χρόνος κατά τον οποίο η νέα κυβέρνηση ανέλαβε τις τύχες της χώρας έχει λειτουργήσει φανερά διδακτικά για μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού της. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα το οικονομικό επιτελείο εξαφάνισε από το λεξιλόγιό του τον όρο «κούρεμα του χρέους» και τον αντικατέστησε με τις προτάσεις για επιμήκυνση της ωρίμανσης των ομολόγων και μείωση των επιτοκίων των διμερών δανείων. Εν ολίγοις, στο ζήτημα του χρέους η προσγείωση ήταν ομαλή και ταχεία. Οι προεκλογικές μεγαλοστομίες για «ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος» απλώς απερρίφθησαν πριν πέσουν στο τραπέζι. Συμπέρασμα: η Ευρώπη δεν άλλαξε επειδή άλλαξε η κυβέρνηση στην Ελλάδα. Αντίθετα, η θέση της νέας κυβέρνησης στο μείζον ζήτημα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας άλλαξε με συνοπτικές διαδικασίες και έγινε ταυτόσημη με τη θέση της προηγούμενης κυβέρνησης.

Η προσαρμογή στην πραγματικότητα δείχνει να μην είναι το ίδιο ταχεία στο ζήτημα του προγράμματος που χρειάζεται η χώρα για να βγει από την κρίση. Με την οικονομία «στον πάγο» λόγω εκλογών και πολυδάπανων προεκλογικών εξαγγελιών, η νέα κυβέρνηση καλείται να αποφύγει το «ατύχημα» και να μην εμφανιστεί παντελώς ανακόλουθη σε σχέση με τις επιλογές της.

Η συμφωνία με τους εταίρους είναι απαραίτητη, διότι η παράταση της εκκρεμότητας:

-Αυξάνει την ανασφάλεια των Ελλήνων πολιτών και αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο την πραγματική οικονομία.

-Μειώνει τη ρευστότητα και λόγω της συνεχιζόμενης απόσυρσης καταθέσεων από τις τράπεζες, εξού και τα 5 δισ. έκτακτης ενίσχυσης από τον ELA.

-Μεγαλώνει την πίεση που υφίσταται το ευρώ την ώρα που οι ευρωπαϊκές οικονομίες εμφανίζουν ισχνή ανάκαμψη.

Η νέα κυβέρνηση καλείται ταχύτατα να συμφωνήσει με τους εταίρους, ώστε οι θυσίες τόσων χρόνων να μην πάνε χαμένες. Είναι προφανές ότι απαραίτητα στοιχεία της συμφωνίας, όπως και να ονομάζεται, θα είναι:

Οι αποκρατικοποιήσεις: Δεν μπορεί η νέα κυβέρνηση να θέτει σε αμφιβολία συμφωνίες επωφελείς για τη χώρα, όπως είναι η αποκρατικοποίηση των μικρών αεροδρομίων μόνο για λόγους ιδεολογικής διαφοράς…

Το ασφαλιστικό: Δεν μπορεί η νέα κυβέρνηση να συνεχίσει να… ευλογεί 45ρηδες συνταξιούχους, την ώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη δε δίνεται σύνταξη κάτω από τα 62. Ούτε μπορεί βεβαίως να φορτώνει τον κρατικό προϋπολογισμό και τελικά τους φορολογούμενους με επικουρικές συντάξεις που δεν αντιστοιχούν στις εισφορές

Το Δημόσιο: Δεν μπορεί η νέα κυβέρνηση να μην αποδεχτεί κινητικότητα και αξιολόγηση όλων στο Δημόσιο, τους δήμους και τους Οργανισμούς του Δημοσίου, όσο κι αν οι εργαζόμενοι εκεί αποτέλεσαν προνομιακή εκλογική της πελατεία.

Ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός: Τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί για την άμεση ανακούφιση των πληγέντων από την κρίση έχουν ήδη ένα σημαντικό δημοσιονομικό κόστος. Πού θα βρεθούν τα λεφτά, την ώρα που παρουσιάζεται σημαντική υστέρηση εσόδων και η δέσμευση για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό είναι θεμελιώδης; Η πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου στα καύσιμα είναι προφανές ότι, εκτός του ότι είναι μακροπρόθεσμη, δεν έχει και εξασφαλισμένη αποδοτικότητα. Εκτός εάν η κυβέρνηση κάνει βουτιά στις τσέπες των… πλούσιων μισθωτών για να βγει ο λογαριασμός.

Ακόμη κι αν οι εκπρόσωποι της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ δεν αποκαλούνται «τρόικα» αλλά «ειδικοί εκ μέρους των θεσμών», ακόμη κι αν το πρόγραμμα δε συνεχίζεται ως έχει αλλά ως «γέφυρα» με βάση το προηγούμενο, τα δεδομένα για την ελληνική οικονομία είναι συγκεκριμένα. Η κυβέρνηση οφείλει ταχύτατα να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα και να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας στον ελληνικό λαό. Οι μιντιακές υπερβολές, η χρυσόσκονη γύρω από τη συμφωνία θα εξαφανιστούν μόλις επιχειρήσει και δεν καταφέρει να εφαρμόσει την πρώτη διαρθρωτική αλλαγή. Και τότε δε θα μπορεί να στηρίξει την οικονομία ούτε ο ροκ σταρ υπουργός ούτε καν ολόκληρο το Χόλιγουντ.